SCOUTING, LEUK EN LEERZAAM
Vrijwilliger Bart voelt zich thuis bij de scouting
Als je denkt dat scouting ouderwets is, kom je daar snel op terug als je met Bart praat. “Scouting heeft niets oubolligs, integendeel, het is eigentijds. Je leert er belangrijke vaardigheden, zoals dienstbaar zijn, samenwerken omgaan met de natuur en zelfstandig zijn. Ik heb er veel aan gehad toen ik zelf op kamers ging wonen. De kampen en het kampvuur zijn gebleven, maar bij de meeste Nederlandse groepen zijn er geen uniformen of strakke protocollen meer. Het hijsen van de vlag voor je begint, gebeurt een enkele keer nog bij grote activiteiten. Ik voel me thuis bij de scouting en heb er nog veel vrienden.” Dat laatste is bijzonder, omdat Bart en zijn gezin sinds 2004 in de kop van Noord-Holland wonen. Met vrouw en kinderen komt hij een keer per maand terug om een heel weekend mee te doen met de activiteiten van Scouting Pastoor Simonsgroep.

Zenden via een zendmast
Bart zit in de oudste groep, de plus-leden van 21 jaar en ouder, en is penningmeester van de club. Daarnaast ondersteunt hij bij grote activiteiten, zoals Jamboree on the Air. “Dat is een jaarlijkse activiteit, die Scouting Martin Luther King ook organiseert. Op ons clubterrein bouwen we dan een zendmast. Zo kunnen onze groepen, samen met zendamateurs, contact leggen met andere scoutinggroepen. De welpen (kinderen tot 11 jaar) in Nederland; de oudere kinderen in de hele wereld. Van Zuid-Afrika tot Canada. Via schotelantennes kunnen we ook een amateur tv-programma uitzenden. Een van de zendamateurs maakte zelfs een keer contact met het Internationale Space Station.”
Scouting heeft niets oubolligs, integendeel, het is eigentijds
Internationaal
Scouting bestaat al meer dan honderd jaar. De oprichter was de Engelse kolonel Lord Baden-Powell. Hij vond dat jongens moesten leren kamperen, koken op een kampvuur en bruggenbouwen, zoals de verkenners in het leger. Op die manier kon je leren om bepaalde verantwoordelijkheden te dragen. Het werd een wereldwijde beweging van jongens en meisjes. “Een keer in de vier jaar komen de scouts van al die landen bij elkaar in een Jamboree. Toen ik nog vrij jong was, ben ik met de scoutinggroep in Engeland en Ierland geweest. Die Jamboree ben ik nooit vergeten. Je ontmoet dan jongeren uit andere landen. Dat verruimt je blik. Je leert zo om minder snel te (ver)-oordelen. Daar heb je veel profijt van in je leven.”
Je krijgt gewoon zin om mee te doen. Misschien wel als leiding of in het bestuur. De scouting heeft hard vrijwilligers nodig. Dus meld je aan!
Wil
KNUTSELEN MET KINDEREN IN NOOD Bekende verhalen Over de opvang van asielzoekers en vluchtelingen zijn de meningen verdeeld. ‘Jongeren kunnen geen woning krijgen, zij wel’. ‘Hun leefgeld is meer dan wat een bijstandsmoeder heeft’. ‘Het zijn allemaal gelukszoekers’. Wil, die als vrijwilliger met de doelgroepen werkt, kent de verhalen. Ze heeft haar antwoord dus paraat. “Zit je zelf in een situatie met geen enkele kans op werk en heb je nauwelijks te eten voor je kinderen of er breekt een oorlog uit, dan wil jij ook ergens anders heen. En zijn wij niet allemaal gelukszoekers?”. Maar maakt onbekend niet onbemind? “In het dagelijkse leven valt dat vaak mee. Dan krijgen mensen toch een goed contact met hun ‘buitenlandse’ buren. Maar je moet iedereen die hier aanklopt wel meteen taalles, werk en onderdak kunnen bieden. En economische vluchtelingen moeten netjes terug”. Oekraïense kinderen De drang om anderen te helpen, was er altijd al. Het begon bij de scouting in Breda toen Wil 14 jaar was. In Kaatsheuvel deed zij o.a. vrijwilligerswerk bij de speelotheek, Villa Pardoes en Vluchtelingenwerk. Toen haar man ernstig ziek werd, stopte ze hiermee. Pas toen na zijn overlijden de energie terugkwam, pakte ze de draad weer op. Door een berichtje in De Duinkoerier raakte Wil betrokken bij de opvang van de Oekraïense vluchtelingen in de Theresiaschool. “Ik kan vast iets bieden,” dacht ik, “want ik heb 40 jaar onderwijservaring en 20 jaar met peuters gewerkt. Toen het met de gemeente rond was, plaatste ik op Facebook een verzoek om knutselspullen voor kinderen. Die kreeg ik in grote hoeveelheden.” “Het is zinvol en leuk en geeft betekenis aan mijn leven” Een klein meisje Met die spullen gaat ze nu om de week een keer knutselen met de Oekraïense kinderen. “Eerst moest ik vragen ‘doe je mee?’. Nu komen ze spontaan naar mij toe. Bovendien doe ik de moeders zo ook een plezier.” Wil knutselde ook een paar keer met de kinderen van de asielzoekers die twee weken in de Wetering zijn opgevangen. “Daar lag ik wakker van. Als je ziet waar het gesleep met mensen toe leidt, vraag je je af wat een mensenleven waard is. Het meest raakte mij een klein meisje dat zomaar op mijn schoot kwam zitten. Zo hoort een kind niet op vreemden te reageren. Vertrouwen moet groeien; deze kinderen zijn onthecht.” Toch is Wil heel positief over haar vrijwilligerswerk. “Het is zinvol en leuk en geeft betekenis aan mijn leven” Redactie: Els Hazelhoff Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal