Nu zijn de jongeren aan de beurt
Mijn werk begint als het feestplaatje rond is
Wat eerst een feest was van Blauw-Wit, 81, de voetbalclub van De Moer, groeide uit tot een tweedaags festival in het Pinksterweekend. Het clubbestuur wilde zo extra inkomsten werven voor de clubkas. “Nu is er een stichting die het feest organiseert, maar het doel is nog hetzelfde”, vertelt Karlijn die vrijwilligerscoördinator is. “Andere dingen zijn wel veranderd. Op de zaterdagavond voor de jeugd van 18+ werd bijvoorbeeld vroeger boerenmuziek gedraaid. Nu is er een dj en treden er bands op met harde muziek, zoals Happy Hardcore en Q-music. Het feest is de laatste tien jaar groter, mooier aangekleed en professioneler geworden. Maar de gezelligheid is gebleven en er komen ook veel mensen uit de omgeving van De Moer op af. Er komen wel 1500 mensen per avond naar de feesttent.”
Vrijwilligers
Karlijn voetbalt zelf nog steeds bij Blauw-Wit, 81 en draagt de club én het feest al jaren een warm hart toe. De feestcommissie van de club bestond destijds uit familieleden en bekenden. Zo rolde ze er in. “Het is mijn taak om genoeg vrijwilligers te werven, o.a. voor het opzetten en afbreken van de tent en voor de bardiensten. Het begon acht jaar geleden met het bellen van mensen en daar is steeds meer bijgekomen. Wat eerst handwerk was, is nu helemaal geautomatiseerd. Vrijwilligers kunnen zich nu rechtstreeks opgeven via de website, al wil de oudere generatie nog steeds graag persoonlijk worden benaderd. Mijn werk begint als het feestplaatje rond is. Dat is eind februari, begin maart. Hoe dichterbij Pinksteren, hoe drukker. Maar als uiteindelijk iedereen aan het werk is, ga ik zelf feesten. Dát wilde ik niet opgeven.”
Je krijgt vrijwilligers door ze goed te bedanken
Grote troef
Tot nu toe waren er altijd voldoende vrijwilligers te vinden, maar dat wordt steeds lastiger. De ouderen stoppen, dus nu zijn de jongeren aan de beurt. Die moeten wel een beetje warm gemaakt worden. Maar Karlijn kan overtuigen, is enthousiast en heeft de ‘gunfactor’. Dat helpt. “Via de voetbalclub ken ik bijvoorbeeld veel jongemannen die een tent kunnen opzetten. Ik stap gewoon op ze af en zet ze zo nodig een beetje onder druk. Bovendien heeft het stichtingsbestuur een grote troef achter de hand. Sinds een paar jaar krijgen de vrijwilligers als beloning een eigen feest. Daar treden een dj en een zanger op en je mag zelf een drankje pakken of een biertje tappen. De frietkar komt ook. Je krijgt vrijwilligers door ze goed te bedanken. Dan komen ze graag terug.“
Wil
KNUTSELEN MET KINDEREN IN NOOD Bekende verhalen Over de opvang van asielzoekers en vluchtelingen zijn de meningen verdeeld. ‘Jongeren kunnen geen woning krijgen, zij wel’. ‘Hun leefgeld is meer dan wat een bijstandsmoeder heeft’. ‘Het zijn allemaal gelukszoekers’. Wil, die als vrijwilliger met de doelgroepen werkt, kent de verhalen. Ze heeft haar antwoord dus paraat. “Zit je zelf in een situatie met geen enkele kans op werk en heb je nauwelijks te eten voor je kinderen of er breekt een oorlog uit, dan wil jij ook ergens anders heen. En zijn wij niet allemaal gelukszoekers?”. Maar maakt onbekend niet onbemind? “In het dagelijkse leven valt dat vaak mee. Dan krijgen mensen toch een goed contact met hun ‘buitenlandse’ buren. Maar je moet iedereen die hier aanklopt wel meteen taalles, werk en onderdak kunnen bieden. En economische vluchtelingen moeten netjes terug”. Oekraïense kinderen De drang om anderen te helpen, was er altijd al. Het begon bij de scouting in Breda toen Wil 14 jaar was. In Kaatsheuvel deed zij o.a. vrijwilligerswerk bij de speelotheek, Villa Pardoes en Vluchtelingenwerk. Toen haar man ernstig ziek werd, stopte ze hiermee. Pas toen na zijn overlijden de energie terugkwam, pakte ze de draad weer op. Door een berichtje in De Duinkoerier raakte Wil betrokken bij de opvang van de Oekraïense vluchtelingen in de Theresiaschool. “Ik kan vast iets bieden,” dacht ik, “want ik heb 40 jaar onderwijservaring en 20 jaar met peuters gewerkt. Toen het met de gemeente rond was, plaatste ik op Facebook een verzoek om knutselspullen voor kinderen. Die kreeg ik in grote hoeveelheden.” “Het is zinvol en leuk en geeft betekenis aan mijn leven” Een klein meisje Met die spullen gaat ze nu om de week een keer knutselen met de Oekraïense kinderen. “Eerst moest ik vragen ‘doe je mee?’. Nu komen ze spontaan naar mij toe. Bovendien doe ik de moeders zo ook een plezier.” Wil knutselde ook een paar keer met de kinderen van de asielzoekers die twee weken in de Wetering zijn opgevangen. “Daar lag ik wakker van. Als je ziet waar het gesleep met mensen toe leidt, vraag je je af wat een mensenleven waard is. Het meest raakte mij een klein meisje dat zomaar op mijn schoot kwam zitten. Zo hoort een kind niet op vreemden te reageren. Vertrouwen moet groeien; deze kinderen zijn onthecht.” Toch is Wil heel positief over haar vrijwilligerswerk. “Het is zinvol en leuk en geeft betekenis aan mijn leven” Redactie: Els Hazelhoff Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal