KNUTSELEN MET KINDEREN IN NOOD

Over de opvang van asielzoekers en vluchtelingen zijn de meningen verdeeld. ‘Jongeren kunnen geen woning krijgen, zij wel’. ‘Hun leefgeld is meer dan wat een bijstandsmoeder heeft’. ‘Het zijn allemaal gelukszoekers’. Wil, die als vrijwilliger met de doelgroepen werkt, kent de verhalen. Ze heeft haar antwoord dus paraat. “Zit je zelf in een situatie met geen enkele kans op werk en heb je nauwelijks te eten voor je kinderen of er breekt een oorlog uit, dan wil jij ook ergens anders heen. En zijn wij niet allemaal gelukszoekers?”. Maar maakt onbekend niet onbemind? “In het dagelijkse leven valt dat vaak mee. Dan krijgen mensen toch een goed contact met hun ‘buitenlandse’ buren. Maar je moet iedereen die hier aanklopt wel meteen taalles, werk en onderdak kunnen bieden. En economische vluchtelingen moeten netjes terug”.

De drang om anderen te helpen, was er altijd al. Het begon bij de scouting in Breda toen Wil 14 jaar was. In Kaatsheuvel deed zij o.a. vrijwilligerswerk bij de speelotheek, Villa Pardoes en Vluchtelingenwerk. Toen haar man ernstig ziek werd, stopte ze hiermee. Pas toen na zijn overlijden de energie terugkwam, pakte ze de draad weer op. Door een berichtje in De Duinkoerier raakte Wil betrokken bij de opvang van de Oekraïense vluchtelingen in de Theresiaschool. “Ik kan vast iets bieden,” dacht ik, “want ik heb 40 jaar onderwijservaring en 20 jaar met peuters gewerkt. Toen het met de gemeente rond was, plaatste ik op Facebook een verzoek om knutselspullen voor kinderen. Die kreeg ik in grote hoeveelheden.”

Met die spullen gaat ze nu om de week een keer knutselen met de Oekraïense kinderen. “Eerst moest ik vragen ‘doe je mee?’. Nu komen ze spontaan naar mij toe. Bovendien doe ik de moeders zo ook een plezier.” Wil knutselde ook een paar keer met de kinderen van de asielzoekers die twee weken in de Wetering zijn opgevangen. “Daar lag ik wakker van. Als je ziet waar het gesleep met mensen toe leidt, vraag je je af wat een mensenleven waard is. Het meest raakte mij een klein meisje dat zomaar op mijn schoot kwam zitten. Zo hoort een kind niet op vreemden te reageren. Vertrouwen moet groeien; deze kinderen zijn onthecht.” Toch is Wil heel positief over haar vrijwilligerswerk. “Het is zinvol en leuk en geeft betekenis aan mijn leven”

Redactie: Els Hazelhoff